Część I: Rozdział 4: Misja

Moje myśli coraz bardziej były drastyczniejsze. 

Mam wstać, uderzyć go czym i uciec? 

A może tak po prostu wyjść? 

Nie, jestem głupia! 

Może on wcale nic nie wie... Mam taką nadzieję...

Po chwili przerwy Mr. Payne znów zaczął mówić:

 - Chodzi o to, że mam dla Ciebie... jakby to powiedzieć... yyyy.... misję. 

No tak to dobre określenie: misje, którą musisz wykonać!

Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Jaką misje o czym on mówi?
-Chodzi o nowego pacjenta. Obiekt numer 68 - po tych słowach ściszył głos - Musisz mu to wstrzyknąć - podał mi strzykawkę.
 

Co to? 

Ja mam go zabić? 

Dlaczego?

- Ale dlaczego trzeba go zabić i dlaczego to ja mam to zrobić? - zapytałam.
- No, bo wiesz .... no... On ma do ciebie zaufanie - wziął wdech - jeśli tego nie zrobisz zostaniesz...
- Zabita - dokończyłam cicho za niego.
- Dokładnie. Wiedzię, że się rozumiemy. 

Masz czas do wieczora - wskazała na drzwi.

Wstałam, odwróciłam się i wyszłam. 

W oczach miałam łzy.

 Jak mam to zrobić? 

Przecież nie mogę. 

I co, że ma niby do mnie zaufanie chociaż mnie nie zna?

 Musiałam się uspokoić. 

Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. 

Przechodziłam obok sali z moim pacjentem.

 Stanęłam przy szybie i przyglądałam mu się. 

Teraz nie leżał tylko siedział na łóżku. 

Wyglądał tak przystojnie. Nagle zauważył mnie i spojrzał w moje oczy.

 Zobaczyłam jak się uśmiecha. Szczerze, ale widać, że go to boli.

 No przecież szwy...

Popchnęłam drzwi.

 - Jak się czujesz? - zapytałam stojąc nad pacjentem. 

- Całkiem dobrze - otworzyłam usta ze zdziwienia, myślałam, 

że nie umie mówić - Proszę usiądź - wskazał na krzesło obok szpitalnego łóżka. 

Wykonałam jego prośbę. - Możesz dla mnie coś zrobić? - zapytał. 

- Oczywiście - powiedziałam. 

- Muszę skontaktować się z przyjacielem - powiedział z błagalnym głosem. 

- Oczywiście zadzwonię do niego. Podaj mi numer - wyciągnęłam telefon. 

- No, ale wiesz prywatne sprawy... - powiedział chłopak. 

Nic nie mówiłam, 

ale po minucie popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem.

 - Dobra, ale zadzwonisz tu i będę przy tej rozmowie. 

Grozi Ci... Mi niebezpieczeństwo - z oka spłynęła mi łza. 

- Co się stało? - mówił czułym głosem - Na pewno coś zaradzimy. 

Westchnęłam. - Bo Liam... 

- Kto?! Nie mów, że ma na nazwisko Payne! - pacjent był bardzo zdenerwowany. 

- Znasz go?

 - Nie ważne daj mi telefon - podałam chłopakowi urządzenie. 

Szybko wpisał numer i nacisnął zieloną słuchawkę. 

Dochodziły do mnie tylko odpowiedzi. 

*No, bo niedługo nie będę*

 *Trafiłem do szpitala liama* 

 *RATUJ!!!*

 *Jedna lekarka mi to powiedziała. Ją terz trzeba zabrać*

 *OK*

 .Rozłączył się i zwrócił do mnie - Masz 10 minut. Bierz co chcesz?

- Ale o co chodzi?! - krzyknęłam. 

- Trochę ciszej - pohamował mnie chłopak - Dowiesz się w drodze. 

- Zdajesz sobie sprawę, że tu nie mam żadnych ciuchów - zapytałam. 

- Trudno idź i udawaj, że wszystko ok. Nie rzucaj się w oczy. Nie mów nic nikomu - przytaknęłam głową i wstałam - Bądź ostrożna!!!

_______________________________________________

Trochę za krótki, ale starałam się dziś jeszcze dodać :)

Możecie zadawać mi pytania TU

MAM DLA WAS SPRAWĘ! 

KAŻDY KTO PRZECZYTAŁ TEN ROZDZIAŁ 

NIECH GO SKOMENTUJE! WYSTARCZY NAWET "KROPKA"