Uwaga do 9 rozdziału posty się pomieszały, więc tu daje linki...
poniedziałek, 30 czerwca 2014
Część I: Rozdział 9: Zakupy
Poczułam coś mokrego na moim policzku, ale zmęczenie przewyższyło ciekawość.
Tak samo było przy głośnej konwersacji dwóch dostatecznie głośnych męskich głosów.
Ostatecznie przebudziłam się około 8 rano. Leniwie rozciągnęłam ramiona,
niestety jestem bardzo niezdarna i przez przypadek uderzyłam
lewą ręką o osty kant szafki nocnej w moj.... zaraz, zaraz ja nie mam szafki nocnej.
Natychmiast przeniosłam się pozycji siedzącej. Rozejrzałam się, najpierw w lewo, potem w prawo, dopiero późnej przypomniałam sobie gdzie jestem. Uciekłam z domu, chociaż jeśli mamy być szczerzy to nigdy go nie miałam i mieć nie bę...
Tak samo było przy głośnej konwersacji dwóch dostatecznie głośnych męskich głosów.
Ostatecznie przebudziłam się około 8 rano. Leniwie rozciągnęłam ramiona,
niestety jestem bardzo niezdarna i przez przypadek uderzyłam
lewą ręką o osty kant szafki nocnej w moj.... zaraz, zaraz ja nie mam szafki nocnej.
Natychmiast przeniosłam się pozycji siedzącej. Rozejrzałam się, najpierw w lewo, potem w prawo, dopiero późnej przypomniałam sobie gdzie jestem. Uciekłam z domu, chociaż jeśli mamy być szczerzy to nigdy go nie miałam i mieć nie bę...
- O słonko wstałaś - roześmiana brunetka weszła do mojego pokoju, przepraszam nie do mojego. - Jeśli już nie śpisz to zejdź na dół. Hazz zrobił nam śniadanie.
- Już, tylko się ubiorę - nie będę ukrywała, że jestem głodna jak wilk. Od wczoraj nic nie jadłam, wcześniej mi to nie przeszkadzało, ale teraz...
Spojrzałam na siebie, miałam na sobie za duże męskie dresy. Chwilkę pomyślałam i wtedy do mnie wszystko dotarło. Miałam na sobie ubranie tego chłopaka... jak mu tam? H... h... h... Harry... No tak właśnie Harry! Nie miałam co założyć. Moje ubrania ze wczoraj nie leżały tam gdzie zwykle, albo nie zwykle, bo nigdy tu nie byłam. Postanowiłam trochę poszperać. W jednej szafce znalazłam "odzież dolną" - stertę skarpetek i.... bokserek. No coś, nie mam wyboru. Zwinęłam jedną parę zielonych bokserek. W innej szafce znalazłam spodnie, wyjęłam pierwsze lepsze z obawą, że źle będą na mnie wyglądać, ale okazało się inaczej. Chłopak ma ten sam rozmiar co ja! Nie możliwe! Co co miałam teraz na sobie okazało się być czarnymi jeansami, muszę przyznać, że są całkiem dobre. Została jeszcze góra, hmmm, gdzie znajdę jakieś koszulki.
Ene due like fake,
kobra borba esme smate,
kobra borba esme smate,
deus deus kosmotaeus
i morele baks
Padło na szufladę, która znajdowała się na samym dole. Otworzyłam ją i ujrzałam mnóstwo papierów. Postanowiłam przeczytać jedną.
"....... ADOPCJI"
Chciałam przeczytać więcej, ale nie zdążyłam, gdyż usłyszałam jakiś głos, pytający mnie czy długo jeszcze będę się szykować.
Zrobię to później
Zajrzałam do szuflady wyżej i znalazłam koszulki założyłam jedną. Była cała biała i nie wyglądała na mnie już tak jak spodnie, ale nie miałam powodów do smutku. Wyszłam na korytarz nie bardzo wiedząc gdzie się udać. Nagle zobaczyłam jakiegoś chłopaka wychodzącego z pokoju nie daleko tego, w którym jeszcze przed chwilą odkryłam dziwne papiery. No dobra stop, to nie moja sprawa!
Idą za chłopakiem, który nawet mnie nie zauważył, ale pewnie to przez tą komórkę, z której nie raczył nawet na chwilę spuścić z oczu.
Czysta miłość!
Nie popełniłam błędu, szedł również do kuchni i to był mój mały sukces.
- Hej Ślicznooka - przywitał mnie z uśmiechem lokaty chłopak, kiedy tylko byłam w zasięgu jego wzroku.
-Hej - odpowiedziałam cicho, a chłopak od razu pojawił się obok mnie i wskazał mi gdzie mam usiąść. Jak na prawdziwego dżentelmena przystało odsunął mi krzesło, żebym mogła usiąść. Skinęłam mu głową w podzięce.
- O! Hej! - odezwała się brunetka.
- Hej!
- Dla mnie też się coś znajdzie? - zażartował chłopak w blond włosach, ten za którym tu doszłam.
- Oczywiście, przygotowałem dla nas wszystkich!
- A kim jest ta "ślicznooka". Jestem Niall, a ty?
- Rose - uśmiechnęłam się sztucznie.
- Umm, ciekawie - spojrzał się na Harry'ego z dziwnym spojrzeniem, a on przytaknął - może trochę o sobie opowiesz, hm, co?
- Może później, najpierw daj Rose zjeść, a potem mam zamiar udać się z Rose na zakupy, wiec może przy kolacji, co?
- Musicie? Hmmm, no dobra, ale nie pochwalam tego pomysłu, chociaż hmmm przydało by jej się kilka porządnych ubrań - dzięki.
- A więc smacznego, jedzcie i nie gadajcie! - Harry postawił na stole wielką tace ze stosem kanapek.
Aż na sam ich widok zgłodniałam jeszcze bardziej.
Smaczne!
_________________________
Przepraszam, że dopiero teraz rozdział...
Nie wiem kiedy dokładnie będzie kolejny rozdział, więc jeśli chcecie wiedzieć to dajcie mi swoje tt, a poinformuje was od razu... Postaram się jutro dodać, ale nie obiecuję...
I przepraszam, ale posty mi trochę powędrowały i zrobił się bałagan, a nie mogę tego zmienić :/
Czysta miłość!
Nie popełniłam błędu, szedł również do kuchni i to był mój mały sukces.
- Hej Ślicznooka - przywitał mnie z uśmiechem lokaty chłopak, kiedy tylko byłam w zasięgu jego wzroku.
-Hej - odpowiedziałam cicho, a chłopak od razu pojawił się obok mnie i wskazał mi gdzie mam usiąść. Jak na prawdziwego dżentelmena przystało odsunął mi krzesło, żebym mogła usiąść. Skinęłam mu głową w podzięce.
- O! Hej! - odezwała się brunetka.
- Hej!
- Dla mnie też się coś znajdzie? - zażartował chłopak w blond włosach, ten za którym tu doszłam.
- Oczywiście, przygotowałem dla nas wszystkich!
- A kim jest ta "ślicznooka". Jestem Niall, a ty?
- Rose - uśmiechnęłam się sztucznie.
- Umm, ciekawie - spojrzał się na Harry'ego z dziwnym spojrzeniem, a on przytaknął - może trochę o sobie opowiesz, hm, co?
- Może później, najpierw daj Rose zjeść, a potem mam zamiar udać się z Rose na zakupy, wiec może przy kolacji, co?
- Musicie? Hmmm, no dobra, ale nie pochwalam tego pomysłu, chociaż hmmm przydało by jej się kilka porządnych ubrań - dzięki.
- A więc smacznego, jedzcie i nie gadajcie! - Harry postawił na stole wielką tace ze stosem kanapek.
Aż na sam ich widok zgłodniałam jeszcze bardziej.
Smaczne!
_________________________
Przepraszam, że dopiero teraz rozdział...
Nie wiem kiedy dokładnie będzie kolejny rozdział, więc jeśli chcecie wiedzieć to dajcie mi swoje tt, a poinformuje was od razu... Postaram się jutro dodać, ale nie obiecuję...
I przepraszam, ale posty mi trochę powędrowały i zrobił się bałagan, a nie mogę tego zmienić :/
HEJ!
Przepraszam, że musicie tyle czekać i nie będę pisać żadnych "ale", bo wiem, że ja nawaliłam i to moja wina...
Dzisiaj za 15 minut dodam nowy rozdział, ale pojawił się problem...
Zmieniałam nazwy postów dlatego 1 i 2 przeskoczyły mi na początek, a inne nie, będę musiała coś z tym coś zrobić...
Tak więc o 12:30 wracam z rozdziałem 9 :)
Do tej pory:
* napisałam 13 postów (nie wszystkie publikuje)
* mamy 8 rozdziałów + prolog
* jest aż 1502 wyświetlenia
* mam jednego obserwatora
* skomentowaliśmy TBD 42 razy
Do tej pory:
* napisałam 13 postów (nie wszystkie publikuje)
* mamy 8 rozdziałów + prolog
* jest aż 1502 wyświetlenia
* mam jednego obserwatora
* skomentowaliśmy TBD 42 razy
Część I: Rozdział 2: Jedziemy szybciej i szybciej
... w ostatniej chwili się powstrzymałam.
Jeszcze ułamek sekundy, a
by się dowiedział, że słyszałam jego rozmowę.
Coraz bardziej się go
boję. Ma coś zrobić, ale nie wiem co...
Muszę się dowiedzieć, ale
dyskretnie.
Boję się tylko, że dzięki mojej nadmiernej ciekawości,
mi
albo komuś innemu może stać się jakaś krzywda.
No cóż... ale bez mojej
ciekawości też może komuś stać się krzywda.
No nic, zostawię to do
jutra, bo jestem zmęczona.
Szybko się ubrałam i wyszłam ze szpitala.
Przed wyjściem kilka osób się szwendało.
Pośród nich rozpoznałam również
naszego kochanego Liam'a.
Spotkał się z kimś. Nie widziałam do końca jego
twarzy, w ogóle mało co widziałam.
Nagle Payne obejrzał się moją
stronę. Od zawsze byłam zwinna, więc zanim odwrócił całkowicie głowę do
mnie, ja zdążyłam odwrócić głowę w innym kierunku.
Udałam, że go nie
wdziałam. Chyba mu na tym zależało.
Cały czas rozglądał się nerwowo
dookoła.
Wiedziałam, że to ma związek ze wcześniejszą rozmową
telefoniczną.
Poszłam dalej z głową wpatrzoną w chodnik.
_________________________________________________________
W nocy nie mogłam zasnąć.
Dzisiejsze wydarzenia wzbudzały we mnie lęk, a
zarazem podniecenie.
Bałam się Liam'a. A co jeśli to ma związek z nowym
pacjentem?
Może...
Jadę samochodem. Jestem jakoś dziwnie ułożona.
Tak jakoś niechlujnie.
Nie jestem przypięta pasami. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Każdy kilometr daje mi ulgę. Jedziemy szybciej i szybciej.
To
jest ważniejsze niż bezpieczeństwo. Jedziemy szybciej i szybciej.
Czuję
się bezpieczna. Jedziemy szybciej i szybciej.
Mam przy sobie osobę,
którą bardzo kocham. Jedziemy szybciej i szybciej.
Ona też minie kocha.
Jedziemy szybciej i szybciej.
Nie przejmujemy się niczym. Jedziemy
szybciej i szybciej.
Widzę jakieś światełko w oddali. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Słyszymy hałas silnika innego samochodu. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Światełko z przodu robi się większe. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Za nami pojawiają się dwa samochody. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Słychać dwa strzały. Jedziemy szybciej i szybciej.
Nie
zwalniamy. Jedziemy szybciej i szybciej.
Słyszymy jeszcze jeden strzał.
Jedziemy szybciej i szybciej.
Oślepia nas światło z przodu. Jedziemy
szybciej i szybciej.
Opona z naszego samochodu została przebita.
Jedziemy szybciej i szybciej.
Musimy ominąć światło. Jedziemy szybciej i
szybciej.
Nagle mój ukochamy skręca ostro kierownicą. Nie jedziemy już
szybciej i szybciej.
Jedziemy wprost w drzewo. Nie jedziemy już szybciej
i szybciej.
Słychać pisk opon. Nie jedziemy już szybciej i szybciej.
Chcę krzyczeć...
Otworzyłam oczy. To był tylko sen.
Zły sen.
Koszmar. Całe moje czoło było zalane potem.
Usiadłam na łóżku. Byłam
przestraszona.
Siedziałam tak przez dobre kilka minut.
Postanowiłam
wyjść z łóżka i napić się czegoś.
Wyszłam z mojego pokoju i skręciłam do
kuchni.
Nie miałam daleko, bo mieszkam w małym mieszkaniu w bloku.
Mieszkanko znajduje się na parterze, dlatego jest takie małe,
bo w tej
części jest bardzo mało miejsca.
Mimo tego bardzo je lubię i nie chce
zamienić na inne.
Nawet na największe luksusy.
Usiadłam w kuchni koło lodówki z kubkiem wody.
Zaczęłam myśleć co się ze
mną dzieje.
Nigdy nic mi się nie śniło, a tym bardziej nie miałam
koszmarów.
Chociaż kiedyś...
Musiałam przerwać moje rozmyślania, bo kubek z wodą wypadł mi z rąk
i mój
napój rozlał się na podłogę.
Wstałam z siadu tureckiego i sięgnęłam po
ścierkę z blatu.
Wytarłam podłogę i wróciłam do łóżka.
_______________________________________
Wstałam
o 4 nad ranem.
Miałam jeszcze ponad godzinę do wyjścia, więc nie
musiałam się śpieszyć.
Postanowiłam, że usiądę i obejrzę telewizję.
Nie
było to najciekawsze zajęcie, ale zawsze coś.
Nie lubię filmów, seriali
ani tym podobne.
Wole spędzać czas na świeżym powietrzu.
Kiedy tak przełączałam z kanału na kanał, szukając coś co przykuję moją uwagę,
usłyszałam dzwonek swojego telefonu. Spojrzałam na ekran.
Szpital w Leastle.
Czyli moja praca. Odebrałam.
-Mam nadzieję, że nie obudziłam pani- zaczął miły głos - ale...
________________________________________________________
Krótki roZdział i mało się dzieję, ale w następnym Wam to wszystko wynagrodzę...
Chcesz być informowany, wystarczy napisać :)
Jak sen? Chciałam trochę emocji :D Dziękuję za komentarze. To bardzo mnie motywuję... :)
KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ
Część I: Rozdział 1: OBIEKT NUMER 68
-Pani doktor jakiegoś faceta przywiozła karetka! -usłyszałam głos za sobą.
- To nowość!- krzyknęłam i się odwróciłam.
Zobaczyłam kim ta osoba jest. To jedna z pielęgniarek w tym szpitalu.
Z resztą jedna z niewielu. Pracuję tu chyba ze trzy pielęgniarki.
Podążyłam prosto ciemnym i obskurnym korytarzem.
Pracuję w najgorszym szpitalu w całym USA.
I wcale teraz nie żartowałam albo narzekałam, bo tak naprawdę jest.
Wszystko tu jest szare i nudne. Jest często bardzo zimno, tak że czasem trzeba nosić gruby sweter, a najlepiej to od razu dwa.
Cały szpital wygląda jakby był urządzony w głębokiej piwnicy lub ściekach pod miastem.
Brudno tu, ciemno, a lampy, z których bije lekkie światło, ledwo wiszą.
W ogóle to czasem się zastanawiam czy one są włączone.
Niestety nie mogę zmienić miejsca pracy, chociaż bardzo bym chciała.
Dała bym wszystko, żeby pracować w jakiejś placówce w słonecznej Kalifornii, ale jeśli to za dużo to chociaż w zadbanym szpitalu w Nowym Yorku.
Byłoby tam o niebo lepiej, a nawet o kilka.
Przede wszystkim jest tam czysto i pracuje tam dużo osób.
Więcej ludzi do rozmowy. Nie to co u nas.
W naszym "szpitalu", o ile to można nazwać szpitalem, personel składa się z pięciu osób, czyli trzy pielęgniarki, które nie grzeszą uprzejmościom, ja oraz Mr. Liam Payne - drugi lekarz. Wolę z nim nie zadzierać. Z tego co wiem to jest dobrze ustawiony w tym miejscu, ale jest jeszcze coś... boję się, że on wszedł w jakieś układy. Więc podsumowując to - zostawiam go w spokoju.
A i nie zapominajmy również o moim pracodawcy. Tak szczerze to jeszcze nigdy nie widziałam nawet swojego szefa. Co prawda pracuje tu tylko trzy miesiące, ale powinnam go chociaż raz widzieć. Nawet nie przyszedł na spotkanie ze mną, kiedy miał mnie zatrudnić. Zastąpił go Liam. Z tego co słyszałam nie jest bardzo młody. Ma około 30 lat.
Przeszłam dwa korytarze i nareszcie dotarłam do głównego wejścia. Nowy pacjent. Karetka dopiero co go przywiozła.
- To nowość!- krzyknęłam i się odwróciłam.
Zobaczyłam kim ta osoba jest. To jedna z pielęgniarek w tym szpitalu.
Z resztą jedna z niewielu. Pracuję tu chyba ze trzy pielęgniarki.
Podążyłam prosto ciemnym i obskurnym korytarzem.
Pracuję w najgorszym szpitalu w całym USA.
I wcale teraz nie żartowałam albo narzekałam, bo tak naprawdę jest.
Wszystko tu jest szare i nudne. Jest często bardzo zimno, tak że czasem trzeba nosić gruby sweter, a najlepiej to od razu dwa.
Cały szpital wygląda jakby był urządzony w głębokiej piwnicy lub ściekach pod miastem.
Brudno tu, ciemno, a lampy, z których bije lekkie światło, ledwo wiszą.
W ogóle to czasem się zastanawiam czy one są włączone.
Niestety nie mogę zmienić miejsca pracy, chociaż bardzo bym chciała.
Dała bym wszystko, żeby pracować w jakiejś placówce w słonecznej Kalifornii, ale jeśli to za dużo to chociaż w zadbanym szpitalu w Nowym Yorku.
Byłoby tam o niebo lepiej, a nawet o kilka.
Przede wszystkim jest tam czysto i pracuje tam dużo osób.
Więcej ludzi do rozmowy. Nie to co u nas.
W naszym "szpitalu", o ile to można nazwać szpitalem, personel składa się z pięciu osób, czyli trzy pielęgniarki, które nie grzeszą uprzejmościom, ja oraz Mr. Liam Payne - drugi lekarz. Wolę z nim nie zadzierać. Z tego co wiem to jest dobrze ustawiony w tym miejscu, ale jest jeszcze coś... boję się, że on wszedł w jakieś układy. Więc podsumowując to - zostawiam go w spokoju.
A i nie zapominajmy również o moim pracodawcy. Tak szczerze to jeszcze nigdy nie widziałam nawet swojego szefa. Co prawda pracuje tu tylko trzy miesiące, ale powinnam go chociaż raz widzieć. Nawet nie przyszedł na spotkanie ze mną, kiedy miał mnie zatrudnić. Zastąpił go Liam. Z tego co słyszałam nie jest bardzo młody. Ma około 30 lat.
Przeszłam dwa korytarze i nareszcie dotarłam do głównego wejścia. Nowy pacjent. Karetka dopiero co go przywiozła.
-Co jest?- zapytałam.
-Ktoś
zadzwonił, że znalazł go przy drodze koło lasu, ale kiedy dojechaliśmy
nikt z nim nie czekał - odpowiedział jeden sanitariusz.
Chłopak
nie wyglądał dobrze. Był cały pobity, koszula obdarta, spodnie
poszarpane, a włosy całe we krwi. Wyglądało to ohydnie, tym bardziej, że
były one kręcone i długie. Kiedy dowieźli go do sali, obejrzałam go
dokładnie.
-Sprawdźcie
czy nie ma jakiś złamań - odezwałam się i wyszłam na zewnątrz.
Miałam
chęć zapalić papierosa, ale nie miałam żadnego. Nigdy jeszcze nie
paliłam, ale zawsze kiedy jestem zdenerwowana, mam taką ochotę. Tak
naprawdę to nie mam zamiaru palić i popaść w nałóg.
Cały czas myślałam o
wydarzeniu z dziś, o pobitym pacjencie.
Współczuję temu chłopakowi -
trafił do najgorszego szpitala w całym USA i dzięki temu jego szanse na
przeżycie zmniejszyły się o 99%.
Nie wyglądał dobrze. Był cały
zakrwawioną twarz, cały ociekał krwią.
Dwie pielęgniarki się nim zajmą.
Mam nadzieję, że pomyślą, że trzeba go umyć. Oby nie miał żadnych
złamań.
Ciekawe kto to mu zrobił?
Na razie nie miałam ochoty szukać
odpowiedzi i nie wiem czy kiedykolwiek będę miała.
Po pół godzinie
pielęgniarka zawołała mnie znów do pacjenta.
Opłukali go trochę i
wyglądał już bardziej przyzwoicie.
Co prawda włosy wciąż jeszcze nie
były czyste, ale co z tego i tak wyglądał na przystojnego. Nadal nie
odzyskał przytomności, ale musiałam wypełnić kartę pacjenta.
Raczej się z nim nie dogadam, więc przy imieniu i nazwisku musiałam
napisać
"OBIEKT NUMER 68".
Nie lubię tak nazwać pacjentów, ale to taka
procedura w tym szpitalu.
Odkąd tu pracuję, nigdy nie było żadnych
pacjentów. Dla nich to dobrze.
Jak widać było ich w sumie 68, a szpital
istnieje od 10 lat.
Wcale się nie dziwie. Też nie chciałabym tu leżeć
chora, od razu by mi się pogorszyło z tego przykrego widoku. Z
wszystkich 68 pacjentów, dziwnym sposobem umarło lub ich zabito 67 osób.
Czyli wszyscy aż do dzisiejszego pacjenta. Może on nie umrze i będzie
pierwszym. Oby. Serdecznie mu tego życzę.
___________________________________________
Kiedy wypełniłam już
kartę poszłam do pacjenta. Musiałam zaszyć mu dwie rany - jedną na czole
(zadrapanie niezbyt duże, ale trzeba było ją zaszyć),
a drugim szwem
trzeba mu zaszyć wargę, która była nieźle rozcięta.
-Trzeba to zaszyć - odezwałam się, a pielęgniarka od razu wstała i zniknęła na chwilę.
-Proszę - powiedziała pielęgniarka dając mi narzędzia mojej pracy - przytrzymam OBIEKT NUMER 68.
Naprawdę?
Czy wszyscy będą nazywać tego chłopaka.
Denerwuje mnie to.
Czy ktoś tu jest normalny?!
-Dobrze - przytaknęłam robiąc sztuczny uśmiech.
Rana
na czole okazała się mniej groźna niż wyglądała.
Na szczęście.
Rozcięcie na wardze było już ciężką robotą. Rozcięcie było bardzo
głębokie, na oko jakieś 1,5 centymetra. Kiedy skończyłam robić "operacje
twarzy", obserwowałam chłopaka. Dopiero o 22:00 miałam koniec dyżuru,
więc kiedy wybiła już dziesiąta, poszłam się przebrać.
________________________________________________
Kiedy weszłam do
oddzielonego pomieszczenia, usłyszałam kroki. Schowałam się.
-Chyba sobie
żartujesz?- usłyszałam głos w gabinecie - i nikt mnie nie podsłuchuje!!!
- dla pewności jeszcze sprawdził, tak przynajmniej mi się wydawało, bo
usłyszałam dźwięki trzaśnięcia drzwi od szafy.
Dochodziły do mnie tylko
odpowiedzi.
Szybko zorientowałam się, że to jeden z lekarzy. Liam.
Postanowiłam nie wychodzić. W rozmowie nie obyło się bez dużych
przekleństw.
Mr. Payne zawsze wydawał mi się surowy, ale nigdy nie
wiedziałam, że do tego stopnia jest zły. Wszyscy przecież uważają go za dobrego. Konkretnie nie wiedziałam o co
chodzi, ale wiem tylko, że Liam ma do wykonania jakąś robotę.
-Kiedy mam to zrobić?- zapytał Payne.
Nagle zebrało mi się na kichnięcie i...
______________________________________________________________
Myślę, że rozdział się podoba.
Jeżeli ktoś chce być informowany, to niech po prostu napiszę.
Jak myślicie co się stanie dalej?
O czym rozmawiał Liam?
Z kim?
Kto jest tym pacjentem?
KOMENTARZ = MÓJ UŚMIECH
sobota, 15 marca 2014
Część I: Rozdział 8: 1:1
Oczywiście to był Harry.
Pół leżał, pół siedział na łóżku.
Nie mógł już wyjść?
Chciałam przecież dziś zasnąć, ale na pewno nie przy nim...
Może dziś uda mi się przespać całą noc bez koszmarów? Wątpię...
Nie wahałam się, weszłam do środka. Zachowywałam się jakby go wcale nie było.
Poczułam wzrok na sobie. Miałam ochotę mu przywalić, ale się opanowałam.
Chciałam rzucić ręcznik na stolik, ale niestety mi się nie udało.
No cóż...
Trudno...
- Podnieś to. Nie jesteś u siebie. - mówił bardzo opanowanie. Zdziwiło mnie to.
Nie dość, że siedzi w tym pokoju i zajmuję mi łóżko, to jeszcze mną rządzi.
Spojrzałam na niego obrażona. On to zauważył i zmarszczył brwi i odwrócił głowę.
No dobra, dobra... Podniosę to...
Schyliłam się po ręcznik. Znowu poczułam wzrok na sobie. Lekko odchyliłam głowę, żeby spojrzeć na chłopaka. Gapił się na mnie. No teraz to oberwie. Chłopak podszedł do mnie i wziął ręcznik z moich rąk.
- Pokaże ci jak złożyć ręcznik - złożył puszysty materiał bardzo równo. Zginając w połowie ręcznik pomachał mi przed oczami. - O tak właśnie, a teraz powolutku kładziemy ręcznik na krześle o tak - powiesił go na meblu obok stolika.
Spojrzałam na niego z lodowatym spojrzeniem i odeszłam.
On nie mógł się ruszyć. Czego chciał? Kota w butach?
Mam mu dziękować za to, że "nauczył" mnie składać ręcznik?
No chyba nie...
Oczekiwał, że będę dla niego miła? To się mylił.
Denerwuję mnie...
Sama myśl, że jeszcze nie dawno podobał mi się, przyprawiała mnie o mdłości.
Czy ja na serio byłam taka głupia?
Tak, tak, wiem, byłam... ale tego żałuje.
On nadal wcale się nie ruszał, więc pomyślałam, że go wmurowało.
Ciekawe co?
Może to przez pannę Rose Crylson?
O tak!!
1:0 dla mnie!!!
To może być zabawne...
Panie Harry trochę się pobawimy...
Szykuj się...
- Możesz już wyjść? Chcę spać! - udawałam oburzoną.W pewnym sensie byłam, ale to nie było takie mocne.
- Wyganiasz mnie z mojego własnego pokoju? - CO? - Chyba śnisz! - rzucił głośniej.
Nie pomyślałam, że to może być czyjś pokój. A tym bardziej jego...
Myślałam raczej, że... A co ja właściwie chciałam?
Przyjechałam do obcego domu, do obcych ludzi...
Nie byli na to przygotowani, ja nie byłam na to przygotowana...
A ja chciałam własny pokój... Jesteś głupia Rose...
-Przepra... - zaczęłam cichym głosem, prawie nie słyszalnym.
- Nie ma za co - chłopak przerwał mi moją wypowiedź- Jest 1:1 - uśmiechnął się.
Teraz ja stałam jak wryta. Spojrzałam pytająco na Harr'ego.
- No co? Zacznij się zastanawiać co mówisz, a co nie...
Co?
Ile z tego słyszał?
___________________________________________
Wiem, wiem krótko... Przepraszam...
Ostatnio miałam trudny czas:
sprawdziany, treningi, zajęcia dodatkowe...
Pisałam gdzie tylko się dało matma, przerwa itp...
Obiecuję następny będzie dłuższy :)
Komentujcie, PROSZĘ! :)
Kocham Was!
- Pokaże ci jak złożyć ręcznik - złożył puszysty materiał bardzo równo. Zginając w połowie ręcznik pomachał mi przed oczami. - O tak właśnie, a teraz powolutku kładziemy ręcznik na krześle o tak - powiesił go na meblu obok stolika.
Spojrzałam na niego z lodowatym spojrzeniem i odeszłam.
On nie mógł się ruszyć. Czego chciał? Kota w butach?
Mam mu dziękować za to, że "nauczył" mnie składać ręcznik?
No chyba nie...
Oczekiwał, że będę dla niego miła? To się mylił.
Denerwuję mnie...
Sama myśl, że jeszcze nie dawno podobał mi się, przyprawiała mnie o mdłości.
Czy ja na serio byłam taka głupia?
Tak, tak, wiem, byłam... ale tego żałuje.
On nadal wcale się nie ruszał, więc pomyślałam, że go wmurowało.
Ciekawe co?
Może to przez pannę Rose Crylson?
O tak!!
1:0 dla mnie!!!
To może być zabawne...
Panie Harry trochę się pobawimy...
Szykuj się...
- Możesz już wyjść? Chcę spać! - udawałam oburzoną.W pewnym sensie byłam, ale to nie było takie mocne.
- Wyganiasz mnie z mojego własnego pokoju? - CO? - Chyba śnisz! - rzucił głośniej.
Nie pomyślałam, że to może być czyjś pokój. A tym bardziej jego...
Myślałam raczej, że... A co ja właściwie chciałam?
Przyjechałam do obcego domu, do obcych ludzi...
Nie byli na to przygotowani, ja nie byłam na to przygotowana...
A ja chciałam własny pokój... Jesteś głupia Rose...
-Przepra... - zaczęłam cichym głosem, prawie nie słyszalnym.
- Nie ma za co - chłopak przerwał mi moją wypowiedź- Jest 1:1 - uśmiechnął się.
Teraz ja stałam jak wryta. Spojrzałam pytająco na Harr'ego.
- No co? Zacznij się zastanawiać co mówisz, a co nie...
Co?
Ile z tego słyszał?
___________________________________________
Wiem, wiem krótko... Przepraszam...
Ostatnio miałam trudny czas:
sprawdziany, treningi, zajęcia dodatkowe...
Pisałam gdzie tylko się dało matma, przerwa itp...
Obiecuję następny będzie dłuższy :)
Komentujcie, PROSZĘ! :)
Kocham Was!
wtorek, 4 marca 2014
Część I: Rozdział 7: Uważaj Harrry!
- Będziesz się tak gapić? - zapytał zniecierpliwiony chłopak.
-Co? Nie. Ja nie... - zarumieniłam się, a on uśmiechnął się cwaniacko.
-Tak rozumiem... Podobam Ci się... - zaśmiał się.
-Wcale, że nie! - rzuciłam go poduszką, nieźle oberwał.
-To teraz Cię zabiję mała żmijo! - krzyknął i ruszył w moją stronę.
Miał kamienny wyraz twarzy, tak że przez chwilę myślałam, że naprawdę mnie zabiję.
- Nie! Zostaw mnie! Przestań! - Harry zaczął mnie gilgotać i miał z tego wielką satysfakcję. Debil.
Teraz już nie siedziałam na łóżku, bo pod wpływem łaskotek musiałam się położyć.
Chłopak siedział na brzegu mebla.
Kiedyś role się odwrócą. Uważaj Harrry!
- Przestanę jak przyznasz mi rację - tak, przyznam się, że go kocham, chociaż to nie prawda. Chyba nie prawda... Sama nie wiem... Może trochę mi się podoba... Ale tylko trochę...
-Nigdy w życiu!
- Dobrze, a więc do końca życia będę cie łaskotał - kontynuował swoją "pracę".
-Proszę przestań! Nie! Nie! Zostaw mnie! - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem.
Chyba łyknął haczyk.
-No dobrze, już dobrze, ale następnym razem ci nie daruję - wyciągnął rękę, by pomóc mi wstać. Chwyciłam ją i po chwili siedziałam koło chłopaka. Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę.
- Mogę wiedzieć jak masz na imię? - zapytał Harry.
- Nie, nie możesz - zaśmiałam się, a on zmierzył mnie swoim spojrzeniem - Rose.
Chłopak zamyślił się. Trwał w bezruchu już ponad minutę. Jego uśmiech zniknął z twarzy, brakowało mi tego. Nie mogłam już zobaczyć jego słodkich dołeczków. W jego oczach wygasł blask. Bałam się, że coś mu się stało.
Może dostał ataku jakiejś choroby?
A może coś go ugryzło?
Albo trafiłam go zbyt mocno poduszką i mam wstrząs mózgu?
Nie Rose zastanów się co mówisz!
Jesteś lekarzem i nie wiesz, że od takiego uderzenia nic mu się nie stało?
No najwyżej siniak.
Nic więcej...
Nic...
- Wszystko w porządku?- zapytałam troskliwie.
On jakby się ocknął, bo jego wzrok przeniósł się z martwego punktu gdzieś na ścianie na mnie. Ciekawe co teraz myśli?
Może mnie wyśmiewa w swoich myślach?
Może on tylko udawał, żeby zobaczyć moją reakcje?
Nie to odpada, żaden człowiek na świecie nie potrafi tak grać...
- Wszystko OK - przemówił zachrypniętym głosem.
Czy on płakał?
Myślałam raczej, że jest groźnym bandytą, a on mi tu płaczę.
No nic...
Przecież też jest człowiekiem.
Widząc go smutnego, od razu ja również posmutniałam.
Chciałam z powrotem jego uśmiech, jego dołeczki i ten nieziemski błysk w oczach.
Co?
Co?
Co?
O czym ja myślę?
Ja się w nim nie zakochałam.
On mnie w pewnym sensie "porwał". Ale mimo tego to normalny chłopak.
Poczułam potrzebę pocieszenia go.
Przytuliłam go.
Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Przez to trochę się zmieszałam...
- Nie smuć się. Proszę... - w moim głosie łatwo było wyczuć troskę.
Harry odwzajemnił uścisk. Czułam jak głęboko oddycha.
- Przepraszam - wyszeptał tak, że ledwo go słyszałam.
- Nie musisz mnie przepraszać, nie masz za co - powiedziałam z troską.
Zdziwił się, że go usłyszałam.
No co? Po prostu mam dobry słuch...
Chłopak otrząsnął się z tej melancholii i zaczął mówić:
- Pattie nie mogła nic znaleźć dla ciebie, ale ja coś mam - wyciągnął z szuflady jakieś dresy -Nie jest idealnie, ale zawsze coś - podał mi ubranie - na końcu korytarza jest łazienka.
-Tu masz ręcznik - sięgnął do niższej szuflady i wyjął puszysty materiał.
Usiadł na łóżku i spojrzał na mnie z uśmiechem, tak jakby sytuacja przed chwilą nie miała miejsca.
- Powinnaś już iść spać - powiedział takim miłym i czułym głosem.
- Jakoś nie mogę. Boję się jestem w nowym miejscu, a do tego miałam wczoraj straszny koszmar - posmutniałam, o ile wcześniej byłam wesoła.
Przypomniałam sobie o wczorajszym śnie. Łzy nabrały mi się do oczu.
- Idź, weź prysznic - otworzył mi drzwi i prawie przez nie wypchnął.
Czekał na korytarzu, dopóki nie upewnił się, że doszłam.
*OCZAMI PATTIE*
*CHWILĘ PO WYJŚCIU OD ROSE*
Jest już późno. Pójdę już spać.
Harry powiedział, że zajmie się Rose i znajdzie dla niej ubranie.
To dobrze, bo nie mam nic, co mogłaby założyć do spania.
Jutro czekają nas zakupy....
Oczywiście o ile chłopcy pozwolą...
Może wezmą pod uwagę, że to niezwykła sytuacja...
Miejmy taką Nadzieję...
Oni są tacy.. OCH... NO... TACY...
- Nie! Zostaw mnie! Przestań! - usłyszałam głos za ściany.
Przecież tam jest pokój... Siedzi tam Rose i Harry... CO ONI ROBIĄ?
Nie mówcie, że... NIE....no myślałam, że ona jest porządniejsza...
A może Harry ją do czegoś zmusza?
Nie zostawię tego tak spokojnie!!!
- Proszę przestań! Nie! Nie! Zostaw mnie! - no zaraz chyba naprawdę zainterweniuje.
Traktuję Rose już jak przyszłą przyjaciółkę i nie pozwolę, żeby ktoś ją skrzywdził...
NIKT....
NAWET HARRY...
- No dobrze, już dobrze, ale następnym razem ci nie daruję - czyli jednak nie muszę wkraczać do akcji. Ma szczęście, bo jak ja jestem wkurzona to po wszystkich...
No i teraz to nawet się śmieją... Jutro wszystko wyjaśnię...
Pogadam z Harrym, żeby więcej tego nie próbował...
Rose jest teraz trochę zagubiona i się jej nie dziwię...
Na jej miejscu też bym była...
Jednak w głębi duszy jest kochana.
Na pewno się zaprzyjaźnimy!
*OCZAMI ROSE*
*W ŁAZIENCE*
Woda spływa po mojej skórze. Nie spodziewałam się, że to może przynieść taką ulgę.
Dziś za wiele się wydarzyło. Mam dość szybkich wydarzeń i mam zamiar trochę przystopować.
Harry to bardzo miły chłopak. Jest bardzo opiekuńczy i kochany.
Kiedy z nim przebywam, odczuwam dziwne uczucie... Nie umiem go nazwać...
Wyszłam z kabiny i ubrałam się w dres. Tak ładnie pachniał. Jestem ciekawa czyj on jest. Wiem na pewno, że ta osoba musi świetnie pachnieć...
Przechodząc korytarzem bałam się, że ktoś wyskoczy i mnie porwie, ale doszłam szczęśliwie do drzwi. Otworzyłam je i aż otworzyłam usta ze zdziwienia...
______________________________________________
I jak? Pisałam go na lekcjach na różnych karteczkach...
Nie mam zbytnio czasu, ale staram się...
Jeśli ktoś będzie chciał, mogę pokazywać trochę rozdziału wcześniej na moim asku...
Proszę o komentarze,
bo one bardzo motywują, a pod ostatnim rozdziałem było tylko 2 komentarze...
- Przestanę jak przyznasz mi rację - tak, przyznam się, że go kocham, chociaż to nie prawda. Chyba nie prawda... Sama nie wiem... Może trochę mi się podoba... Ale tylko trochę...
-Nigdy w życiu!
- Dobrze, a więc do końca życia będę cie łaskotał - kontynuował swoją "pracę".
-Proszę przestań! Nie! Nie! Zostaw mnie! - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem.
Chyba łyknął haczyk.
-No dobrze, już dobrze, ale następnym razem ci nie daruję - wyciągnął rękę, by pomóc mi wstać. Chwyciłam ją i po chwili siedziałam koło chłopaka. Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę.
- Mogę wiedzieć jak masz na imię? - zapytał Harry.
- Nie, nie możesz - zaśmiałam się, a on zmierzył mnie swoim spojrzeniem - Rose.
Chłopak zamyślił się. Trwał w bezruchu już ponad minutę. Jego uśmiech zniknął z twarzy, brakowało mi tego. Nie mogłam już zobaczyć jego słodkich dołeczków. W jego oczach wygasł blask. Bałam się, że coś mu się stało.
Może dostał ataku jakiejś choroby?
A może coś go ugryzło?
Albo trafiłam go zbyt mocno poduszką i mam wstrząs mózgu?
Nie Rose zastanów się co mówisz!
Jesteś lekarzem i nie wiesz, że od takiego uderzenia nic mu się nie stało?
No najwyżej siniak.
Nic więcej...
Nic...
- Wszystko w porządku?- zapytałam troskliwie.
On jakby się ocknął, bo jego wzrok przeniósł się z martwego punktu gdzieś na ścianie na mnie. Ciekawe co teraz myśli?
Może mnie wyśmiewa w swoich myślach?
Może on tylko udawał, żeby zobaczyć moją reakcje?
Nie to odpada, żaden człowiek na świecie nie potrafi tak grać...
- Wszystko OK - przemówił zachrypniętym głosem.
Czy on płakał?
Myślałam raczej, że jest groźnym bandytą, a on mi tu płaczę.
No nic...
Przecież też jest człowiekiem.
Widząc go smutnego, od razu ja również posmutniałam.
Chciałam z powrotem jego uśmiech, jego dołeczki i ten nieziemski błysk w oczach.
Co?
Co?
Co?
O czym ja myślę?
Ja się w nim nie zakochałam.
On mnie w pewnym sensie "porwał". Ale mimo tego to normalny chłopak.
Poczułam potrzebę pocieszenia go.
Przytuliłam go.
Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Przez to trochę się zmieszałam...
- Nie smuć się. Proszę... - w moim głosie łatwo było wyczuć troskę.
Harry odwzajemnił uścisk. Czułam jak głęboko oddycha.
- Przepraszam - wyszeptał tak, że ledwo go słyszałam.
- Nie musisz mnie przepraszać, nie masz za co - powiedziałam z troską.
Zdziwił się, że go usłyszałam.
No co? Po prostu mam dobry słuch...
Chłopak otrząsnął się z tej melancholii i zaczął mówić:
- Pattie nie mogła nic znaleźć dla ciebie, ale ja coś mam - wyciągnął z szuflady jakieś dresy -Nie jest idealnie, ale zawsze coś - podał mi ubranie - na końcu korytarza jest łazienka.
-Tu masz ręcznik - sięgnął do niższej szuflady i wyjął puszysty materiał.
Usiadł na łóżku i spojrzał na mnie z uśmiechem, tak jakby sytuacja przed chwilą nie miała miejsca.
- Powinnaś już iść spać - powiedział takim miłym i czułym głosem.
- Jakoś nie mogę. Boję się jestem w nowym miejscu, a do tego miałam wczoraj straszny koszmar - posmutniałam, o ile wcześniej byłam wesoła.
Przypomniałam sobie o wczorajszym śnie. Łzy nabrały mi się do oczu.
- Idź, weź prysznic - otworzył mi drzwi i prawie przez nie wypchnął.
Czekał na korytarzu, dopóki nie upewnił się, że doszłam.
*OCZAMI PATTIE*
*CHWILĘ PO WYJŚCIU OD ROSE*
Jest już późno. Pójdę już spać.
Harry powiedział, że zajmie się Rose i znajdzie dla niej ubranie.
To dobrze, bo nie mam nic, co mogłaby założyć do spania.
Jutro czekają nas zakupy....
Oczywiście o ile chłopcy pozwolą...
Może wezmą pod uwagę, że to niezwykła sytuacja...
Miejmy taką Nadzieję...
Oni są tacy.. OCH... NO... TACY...
- Nie! Zostaw mnie! Przestań! - usłyszałam głos za ściany.
Przecież tam jest pokój... Siedzi tam Rose i Harry... CO ONI ROBIĄ?
Nie mówcie, że... NIE....no myślałam, że ona jest porządniejsza...
A może Harry ją do czegoś zmusza?
Nie zostawię tego tak spokojnie!!!
- Proszę przestań! Nie! Nie! Zostaw mnie! - no zaraz chyba naprawdę zainterweniuje.
Traktuję Rose już jak przyszłą przyjaciółkę i nie pozwolę, żeby ktoś ją skrzywdził...
NIKT....
NAWET HARRY...
- No dobrze, już dobrze, ale następnym razem ci nie daruję - czyli jednak nie muszę wkraczać do akcji. Ma szczęście, bo jak ja jestem wkurzona to po wszystkich...
No i teraz to nawet się śmieją... Jutro wszystko wyjaśnię...
Pogadam z Harrym, żeby więcej tego nie próbował...
Rose jest teraz trochę zagubiona i się jej nie dziwię...
Na jej miejscu też bym była...
Jednak w głębi duszy jest kochana.
Na pewno się zaprzyjaźnimy!
*OCZAMI ROSE*
*W ŁAZIENCE*
Woda spływa po mojej skórze. Nie spodziewałam się, że to może przynieść taką ulgę.
Dziś za wiele się wydarzyło. Mam dość szybkich wydarzeń i mam zamiar trochę przystopować.
Harry to bardzo miły chłopak. Jest bardzo opiekuńczy i kochany.
Kiedy z nim przebywam, odczuwam dziwne uczucie... Nie umiem go nazwać...
Wyszłam z kabiny i ubrałam się w dres. Tak ładnie pachniał. Jestem ciekawa czyj on jest. Wiem na pewno, że ta osoba musi świetnie pachnieć...
Przechodząc korytarzem bałam się, że ktoś wyskoczy i mnie porwie, ale doszłam szczęśliwie do drzwi. Otworzyłam je i aż otworzyłam usta ze zdziwienia...
______________________________________________
I jak? Pisałam go na lekcjach na różnych karteczkach...
Nie mam zbytnio czasu, ale staram się...
Jeśli ktoś będzie chciał, mogę pokazywać trochę rozdziału wcześniej na moim asku...
Proszę o komentarze,
bo one bardzo motywują, a pod ostatnim rozdziałem było tylko 2 komentarze...
Subskrybuj:
Posty (Atom)